Het medium en het innerlijk kompas

Het is winter. Buiten, bij 2 graden onder nul, wacht ik met drie andere mensen en een hond in een dubieus aangelegd, kitcherig beeldentuintje geduldig totdat ik aan de beurt ben. Naast mij zit een vrouw en haar hond. “Margreet maakt ook contact met dieren, die kunnen ook depressief zijn”, zegt ze. Ik knik. Om de zoveel tijd verlaat iemand het houten tuinhuisje, waarna de volgende in rij naar binnen mag.

Een uur later ben ik, totaal verkleumd, eindelijk aan de beurt. Ik ga zitten. Margreet, het medium, pakt een potlood en begint te schrijven. Een half A4-tje achter elkaar, zonder punten, komma’s of spaties. “Zo maak ik het beste contact.” Ik knik weer. Daarna begint ze te vertellen. Over dat ik mezelf kwijt ben geraakt, ergens rond mijn tiende. Dat ik ben tegengehouden in mijn leven en dat mijn gevoeligheid mijn kracht zal worden. Lekker vaag dus. Maar ineens wordt ze ook heel concreet. Zo zegt ze dat de relatie met mijn ex echt klaar is en dat ik er alles heb uitgehaald wat erin zat. En dat ik me als freelancer nooit druk hoef te maken over geld.

Ik geloof haar. Alles. Helemaal opgewarmd en tien kilo lichter verlaat ik het tuinhuisje.

Fundament

Hoe komt een helder denkend mens eigenlijk terecht bij zoiets als een helderziende? Ook wel bekend als: medium? ‘Omdat ik er zelf niet meer uitkwam’, is een te simpel antwoord. Om de vraag fatsoenlijk te beantwoorden moet ik terug in de tijd. Naar mijn eerste tien volwassen levensjaren. Die waren niet altijd even prettig. Ik worstelde met angsten – samen te vatten onder het kopje sociaal en existentieel – en daaraan gekoppeld waren er ook depressieve periodes. Het traject dat ik heb doorlopen in de geestelijke gezondheidszorg was behoorlijk intensief. Met gepraat, gegraaf, gedrags- en cognitieve therapie, en hier en daar kwamen er ook pillen voorbij. Tussen alle behandelbedrijven door bouwde ik een leven op. Met studie en daarna werk, met vrienden en relaties. Maar om de zoveel tijd donderde alles weer in elkaar.

Ik kreeg daar langzaamaan schoon genoeg van. Na de zoveelste psycholoog met bijbehorend behandelprotocol begon ik te beseffen dat ik er met alleen praten en verplicht ‘enge dingen doen’, met analyseren en denken vanuit hokjes niet zou komen. Maar hoe dan wel? Zeven jaar geleden gaf iemand mij de tip een medium te bezoeken. Want wat had ik te verliezen? Ja, mijn leven had op dat moment weinig fundament. Een lange relatie was op de klippen gelopen, ik woonde tijdelijk weer bij mijn ouders, ik had mijn baan opgezegd om freelancer te worden, maar dat vlotte hopeloos niet. Het idee om een medium te raadplegen vond ik wel spannend. Dus ik volgde de tip en zo kwam ik dus kleumend uit op het bankje bij Margreet.

Kompas

Ik was omver geblazen door de kennis die Margreet over mij had. In dat tuinhuisje zat iemand die dwars door mij heen keek, mijn pijn en worsteling volledig (h)erkende en ook nog eens vertelde dat het goed zou komen. Heerlijk! Ik hoefde niks te zeggen, niks te analyseren en niks krom of recht te praten: alleen te zitten en te luisteren. En dat voor 25 euro. Logisch dat ik vaker terugging. Totdat ik op een gegeven moment bemerkte dat ik in herhaling viel. Zo had ik inmiddels een nieuwe relatie, waarover ik hevig twijfelde. Ik bleef maar vragen aan Margreet of dit nu wél de ware was voor mij. Maar hoe vaak Margreet ook zei dat er genoeg ruimte was voor mij en mijn vriendin om te groeien: ik voelde het zelf maar steeds niet. Ik besefte dat mijn eigen hoofd me dan misschien wel hopeloos teleur heeft gesteld als kompas, varen op een medium kun je ook niet eeuwig blijven doen. Laat ik eens proberen om mijn eigen kompas te vinden, dacht ik. Maar ja, waar heb ik dat ding toch opgeborgen?

Spiritueel losgaan

Het volgende station van mijn zoektocht werd de tweedehandsafdeling ‘Esoterie en Spiritualiteit’ van de plaatselijke boekhandel. Waar ik boeken met welluidende titels kocht als: Van overleven naar leven, Dansen tussen vreugde en verdriet en Volledig verbonden. Margreet had een deur geopend, en ik ging helemaal los op het spirituele pad. Ik deed familieopstellingen, ik volgde een behandeling waarbij ik een half uur per week twee koperen staven moest vasthouden ‘om me energetisch op te laden’, ik ontdekte het boeddhisme, ik bouwde een krukje en ging daarop mediteren, ik ging op retraite in de Zweedse bossen en ik ontmoette mensen die net als ik ‘vanuit hun hart wilde leven’.

En dit alles had resultaat: ik leefde potverdomme, zo nu en dan, ook echt vanuit mijn hart. Maar ik kreeg ook nog steeds geregeld bezoek van mijn oude angsten. Die nog steeds een verlammende werking op mij uitoefenden. Mijn innerlijk kompas was nog steeds vaak ver uit het zicht.

Medium light

In die tijd kwam ik uit bij Sarah, een soort medium light. Naast een helderziende blik had zij ook de coaching-tools om dat wat zij ervaart te verpakken in woorden die voor mij, op het moment zelf, van toepassing zijn. Geen voorspellingen dus. Ik kom er al drie jaar, onregelmatig. En het is nog steeds een verademing om hulp te krijgen van iemand die je direct doorziet, en rake dingen kan zeggen, zodat ik zelf het kompas kan vinden. Ik beschouw Sarah als mijn spirituele gids. Als Paulho Coehlo een alchemist mag hebben, dan ik toch zeker een Sarah?

Laatst zat ik in een zak en as-periode, en ik wilde daaruit. Gek genoeg, want zo gaat dat nou eenmaal met mediums, werd ik weer naar Margreet geleid. Ze vertelde me in hetzelfde tuinhuisje van toen dat de onverklaarbare medische klachten waar ik mee rondliep (waaronder tinnitus, waarover ik eerder een column schreef) na intensieve meditatie zouden gaan verschuiven naar de achtergrond. Mijn hoofdprobleem was daarmee ‘opgelost’. Maar ik zat daar nu toch, dus stelde ik ook gelijk maar wat random levensvragen. Zo vertelde ze me dat er een nieuwe vrouw zou komen in mijn leven, die alle ruimte gaat geven aan al mijn (on)volkomenheden en vice versa (yes!). Maar nog even niet (oh). Ook over mijn woonruimte had ze nieuws: ze zag me verhuizen ergens naar de rand van Nijmegen, misschien wel met iemand (yes!), maar nu nog niet (oh). In de herfst waarschijnlijk (yes!)..

Afgelopen weken heb ik twee woningen aan mijn neus voorbij laten gaan. Het voelde niet goed, maar…het is ook nog geen herfst. En Margreets woorden over de liefde voelden eerst zalvend. Want ooit ga ook ik dus een lang en gelukkig leven hebben samen met iemand. Maar nu ben ik ervan in de war. Want een vrouw uit mijn verleden is opgedoken, en heeft indruk gemaakt. Terwijl Margreet had het over ‘nieuw’. Of bedoelde ze misschien ‘opnieuw’…?

Eh, waar had ik mijn eigen kompas ook al weer opgeborgen?

Headerfoto: Matthew Ragan