All-in retraite in Torremolinos

Deze column verscheen in het kader van het drieluik De Drie vergiften. Drie films over woede, hebzucht en onwetendheid.

Een paar weken geleden ging er een wereld voor me open. Een wereld vol lila- en grijstinten, glimmende vloeren én medewerkers, baliepersoneel dat ‘gewoon’ Nederlands sprak, lopende buffetten in shifts van honderden zestigplussers. De entertainmentbar, waar elke dag een wisselend aanbod van artiesten golden oldies ten tonele bracht. En waar de beentjes lustig van de vloer gingen onder het genot van een gin tonic of whiskey on the rocks.

Kittig oud worden
Ik vond het geweldig. Vanaf dag één heb ik me afgevraagd waarom ik niet eerder heb toegegeven aan het concept van volledig verzorgde vakanties. Waarom moest ik per sé jungletochten maken in Thailand, het wiel uitvinden in de bergen van Marokko, de ongebaande paden bewandelen in Griekenland, als al die tijd dít ook gewoon kon? Wat een effectieve manier om vier hele dagen gewoon niet na te hoeven denken. Wat een genot me over te kunnen geven aan elke behoefte – Mojito om half een? Lekker! – me te laven aan de enorme buffetten, niets achter me aan op te hoeven ruimen, door iedereen vriendelijk behandeld te worden, te liggen wanneer ik wilde liggen en ’s avonds op te gaan in een roes van Irish coffee en Tom Jones-medleys? Dit alles ondergedompeld in het levensgevoel waar ik het middelbaar tot bejaarde publiek van verdacht: dat van het hoeft allemaal niet meer. Wat een contrast met het er moet nog zoveel, dat mijn leven en leeftijdsgenoten kenmerkt.

Het voelde als een bevrijding. Ineens werd het doel van mijn leven zichtbaar: om kittig en stijlvol oud te worden, alles lekker laten hangen en met bevriende stellen de avonden lachend door te brengen achter een cosmopolitan in de entertainmentbar in dit hotel in Torremolinos. Want waarom ook eigenlijk niet?

Waarom moet ik alles altijd zo ingewikkeld maken, zo verantwoord en bewust? Al die weken die ik de afgelopen tien jaar op een houtje heb zitten bijten in meditatieretraites had ik aan het buffet in het Riu hotel kunnen zitten. Had ik middelmatige spa behandelingen kunnen ondergaan in knusse, donkere ruimtes met boeddhabeelden die als displays fungeren voor verschillende massage oliën. In plaats van dagen achtereen stil te zijn had ik mee kunnen zingen, deinend van links naar rechts op Doris Day’s dharma talk: Que sera, sera, whatever will be will be, the future’s not ours to see…

Biefstukbruine mensen
Ik bezit een enorm talent voor als laatste ergens achter komen wat hele mensenstammen allang weten. Liggend op een zonnebed langs het zwembad, omringd door biefstukbruine mensen, die misschien geen flexibel huidje meer hebben, maar des te meer gevoel voor humor, besefte ik me ineens: dit is wat mensen nu “echt vakantie” noemen. Een tijd om niets te doen en meer te zijn.  Waarin je nauwelijks na hoeft te denken. Waar de omstandigheden zo zijn dat dankbaarheid, ontspanning en vreugde als vruchten aan de innerlijke boom groeien.

Op de derde dag had ik het schokkende besef dat ik me in het vijfsterrenhotel voelde zoals ik me ook op retraite kon voelen. Ontspannen in het ritme van de dag. Zorgeloos over mijn eten, verplichtingen en niet bevangen in gedachtes. Deinend in een naar Chanel 5 ruikend gezelschap, verbonden in onze gemeenschappelijke aanwezigheid bij het dessertbuffet. Een soort vipassana retraite waarvan ik terug kwam met een leuke nieuwe tas in plaats van een snakkend verlangen naar goede koffie.

Allerlei ideeën die ik had over wat done is en niet, leken na deze ervaring niet meer zo waar. Wie bepaalt nu uiteindelijk wat diepgaand is en wat oppervlakkig? Wat zinvol is en wat leeg vermaak? Wat onwetendheid is en wat ontspanning? Voor mij ligt alles weer open. Na vier dagen Torremolinos kom ik in haast regressieve staat terug, meer ontspannen, uitgerust en dankbaar dan ik van sommige meditatieprogramma’s terugkwam. Mijn wereld is weer een stukje groter geworden.

Headerfoto: Wikimedia Commons