Dood aan de deadline!

Kitty heeft een broertje dood aan deadlines. Waarom kan het nooit eens lekker organisch gaan? Zelfs een weekendje Centerparks lijkt haar aanlokkelijker dan die laatste uren voor de deadline.

Tijdens filosofische gesprekken met vrienden over het leven, het zelf en de ziel, zie ik mezelf altijd graag als een soort organisch levend wezen dat nooit iets geforceerds doet, in wiens leven alles klopt en waarin alles precies zo gaat als het hoort te gaan. Alsof een kosmische kracht het allemaal voor me heeft bedacht. Het enige wat ik hoef te doen is ‘bij mezelf blijven’.

In dat beeld ben ik een personage in een episch verhaal met het perfect gecomponeerde plot, langzaam toelevend naar een louterend einde, met onderweg de nodige tegenslagen, uitdagingen en hobbels, die ik te boven kom dankzij het soepele lijntje dat ik heb met mijn intuïtie.

Realitycheck
De werkelijkheid is natuurlijk, euhm, gewoon de werkelijkheid. In die werkelijkheid is het momenteel 9:43 uur en om twaalf uur moet ik deze column inleveren. Terwijl ik dit schrijf, weet ik nog steeds niet waar ik het over moet hebben. Dat terwijl ik vorige maand door een verkoudheid al een column heb overgeslagen en ik dus maar liefst twee maanden de tijd heb gehad om een eventuele diepzinnige gedachte gradueel en geheel organsich tot wasdom te laten komen. Wat zeg ik, in dat tijdsbestek hadden het er wel tien kunnen zijn.

En over twee uur word ik opgehaald door mijn ouders voor een weekendje Centerparcs met ons hele gezin plus aanhang, en ik moet ook nog pakken. Hoewel Hollandse huisjesparken nu niet direct aansluiten bij mijn idee van een perfect levensverhaal, verlang ik op dit moment hevig naar onbezorgd rondjes glijbaan glijden in het subtropische zwemparadijs, spelen in het pierenbadje met mijn nichtje van 15 maanden, bowlen, tennissen en zoveel eten als ik op kan in het wokpaleis.

Maar ik moet deze column zien af te krijgen. En het is al 10:10.

Dode lijnen? Beter golfsurfen!
Deadlines heten deadlines omdat ze soms echt levensbedreigend kunnen aanvoelen. Eigenlijk is het een wonder dat de hele media-industrie nog steeds op die ellendige dingen draait. Terwijl ik op de bank verder mijmer met mijn laptop op schoot en de ene na de andere beginnende gedachte een wisse dood sterft, hoor ik het gekakel van de kippen die buiten mijn raam organisch rondscharrelen. Ik ben jaloers op ze.

Gister luisterde ik in de trein naar mijn werk naar de podcast van OBAlive. Paul Loomans was te gast om te praten over zijn boek Ik heb de tijd, dat de prijs voor het Beste Spirituele Boek 2013 heeft gewonnen. Loomans beschrijft in dat boek het fenomeen dat hij tijdsurfen noemt, een 7-stappen methode om af te komen van de terreur van to-do lijstjes.

Volgens de schrijver blokkeren deze lijstjes het felbegeerde lijntje met onze intuïtie, die ons precies kan vertellen wat we op een bepaald moment het beste kunnen doen. Natuurlijk mogen we een agenda hebben om onze afspraken in op te schrijven, maar tussen die afspraken door moet je vooral ruimte laten om activiteiten vanzelf te laten ontstaan. Het woord deadlines, daar doet Loomans liever niet aan. Hij heeft het bij voorkeur over langetermijnafspraken. De kunst is om je al bij het begin van die langetermijnafspraak aan het afgesprokene te verbinden. “Ja zeggen” tegen de activiteit, zodat je in de tussenliggende tijd openstaat voor ideeën en prikkels die helpen bij de uiteindelijke uitvoering van de betreffende activiteit. Een idee dat eigenlijk perfect aansluit bij mijn ideaal van een ongeforceerd, soepel en gestroomlijnd intuïtief leven, geheel in tune met wat de kosmos me op elk moment voorschotelt.

Maar wat te doen als je “ja” hebt gezegd tegen een deadline voor een column, en je tegen het einde ervan nog steeds niet weet waar die over moet gaan?

Naschrift: Op dit punt van mijn column is het 11:00 uur en heb ik nog net genoeg tijd om mijn koffer in te pakken.

Headerfoto origineel: Peter Clarke