Mediteren met een beat

“Soms is er ruimte voor een duet, voor wat acrobaten fratsen of ontstaat er spontaan een soort regendans-oerang-oetang-alfa-mannetjes-achtig tafereel. Klinkt dit idioot? Dat is het volgens Ellie ook. En toch lijken haar ‘ecstatic dance’ avondjes verdacht veel op mediteren.

Een Aziatische monnik in kleermakerszit. Of een halfnaakte sadhu, met dreadlocks in perfecte lotushouding. Dat zijn zo de beelden die bij me opkomen als ik aan mediteren denk. Op de achtergrond ruik ik de nagchampa wierook en hoor ik het zachte gebrom van een lange Ohm. Onoverkomelijk associeer ik het woord ‘mediteren’ ook met mijn eigen verwoede pogingen een meditatie-discipline op te bouwen en netjes elke dag te ‘zitten’. 

No booz, no shoes, no chit chat on the dance floor
Enkele maanden geleden ontdekte ik dat dit ook helemaal anders kan. En ik ben verslaafd. Sinds mijn eerste avond ‘Ecstatic dance‘ kun je mij elke dinsdagavond op de dansvloer vinden. Onder het motto “No booz, no shoes, no chit chat on the dance floor” draait een DJ drie uur lang de meest te gekke, mooie en bijzondere nummers. Van house tot salsa, van klassieke muziek tot Charlie Chaplin-achtige deuntjes. En iedereen danst. Werkelijk, iedereen danst! De één houterig en staccato, de ander sierlijk en sensueel. Iedereen volgt zijn eigen ritme en zoekt op de muziek naar zijn unieke, eigen dans. Soms is er ruimte voor een duet, voor wat acrobaten fratsen of ontstaat er spontaan een soort regendans-oerang-oetang-alfa-mannetjes-achtig tafereel. (Als je dit idioot in de oren klinkt: dat is het ook.)

Flyer van Ecstatic Dance in Amsterdam

Op sommige avonden, als ik te moe ben om zelf te dansen, kan ik minuten achter elkaar kijken naar al die prachtige mensen. Ik word geraakt door de energieke en tedere sfeer waaraan iedereen zich kan overgeven. Ik heb er wel eens geprobeerd te dansen zoals men dat normaal gesproken doet. Gewoon, gezellig, drankje in je ene hand, andere hand meedeinend op de beat en geen vuiltje aan de lucht. Maar dat gaat hier niet. Net als tijdens een ‘klassieke’ meditatie, zittend in stilte, word ik keer op keer geconfronteerd met mijn eigen gemoedstoestand en opdringerige gedachtepatronen. Heb ik een dag met veel frustratie achter de rug, dan komt er bijvoorbeeld geen enkele dansbeweging uit mijn lijf. 

Rondjes om mijn as
Eerst werd ik dan chagrijnig en ging ik met mijn armen over elkaar geslagen aan de kant zitten. Op een avond was ik echter zó kwaad over iets dat die dag was voorgevallen, dat mijn lichaam de emoties niet meer kon negeren of wegstoppen. Tijdens het dansen spanden de spieren in mijn lichaam zich samen, mijn handen baalden zich tot vuisten en de tranen stroomden over mijn wangen. Ik werd zelf verrast door wat er toen gebeurde: in plaats van te verstijven, begon mijn lichaam hevig te bewegen. Ik danste mijn woede! Ik tolde honderden rondjes om mijn eigen as. Ik trok vreselijke gezichten en danste de meest chaotische dans ooit. 

Maar ik draaide niet door. Want net als in meditatie probeer ik op zulke momenten bij mijn ademhaling te blijven. Ik dans de dans, maar ik neem tegelijkertijd ook waar. Ik blijf zo dicht mogelijk bij mijn gevoel, maar blijf mijn gedachtes observeren. Mijn emoties mogen er zijn, waardoor ik paradoxaal genoeg een enorme rust ervaar.

En niet alleen in de confrontatie met mijn ‘negatieve’ emoties lijkt dansen bij ecstatic dance op een meditatie in beweging. Het is het gevoel van verbondenheid met mijn mededansers, van het overstijgen van mijn eigenbelang, dat me aan mediteren doet denken. Want ondanks dat ik met de meeste dansers nog nooit een woord gewisseld heb, heb ik ze stuk voor stuk ontmoet in de dans. Ik zie mooie, ontroerende, intens gelukkige en kwetsbare mensen waarin ik mezelf zo goed herken. En omdat er geen regels zijn, of vaste danspassen waaraan we ons moeten houden, laat ik me met elke mededanser leiden door mijn gevoel en mijn lichaam. Zo dans ik met de één tien minuten verstrengeld en rustig op een knallende housebeat, om met de ander verstrikt te raken in een clowneske act waarin we beiden als twee kleine kinderen in een deuk liggen om onze eigen grappen. 

En net als in meditatie leer ik te vertrouwen op mezelf. En dat lukt alleen maar als ik me laat meevoeren op de melodie van de muziek. Ik hoef geen strikte choreografie te volgen om het leven te leiden dat bij me past. Ik hoef mijn gedachtes niet te gebruiken om te begrijpen wat er is. Hier leer ik improviseren.

Ook zin om te mediteren met de voetjes van de vloer?
Op de website van Ecstatic dance Amsterdam lees je meer.