Gepassioneerd tevreden

Voor elk probleem bestaat er tegenwoordig wel een workshop. Zo ontbreekt het in Kitty’s leven nogal aan passies. Terwijl ieder mens er toch minstens eentje moet hebben. Toch? Tijd voor de workshop Ontdek en leef je passie.    

Een vrijdagochtend in mei, 9:30. Onuitgeslapen zit ik samen met acht anderen aan tafel in een klein boerderijtje, net buiten Utrecht. In mijn staat van half-slaap vraag ik me af waarom ik me hier ook alweer voor had opgegeven. Deze workshop in het ontdekken en leven van je passies.

Laat ik maar eens beginnen met een bekentenis: ik haat het woordje passie. Dat ligt niet aan het woord zelf, maar eerder aan mijn schrijnende gebrek eraan. Als je mijn passie voor zuurkool met worst en bittere chocola niet meerekent, althans. Al vanaf dat ik me kan herinneren loop ik op deze aardbol rond met het unheimische gevoel dat ik iets van betekenis moet doen. Dat mijn leven meeslepend en hartstochtelijk moet zijn, vol hobbels, die ik strijdvaardig en elegant neem. En dat ik daarvoor één grote allesverslindende passie nodig heb, een bezigheid waar ik gewoonweg niet buiten kan. Die me doet opklauteren naar de status van celebrity, die minstens twee geestige en intelligente TED talks op haar naam heeft staan over haar revolutionaire en maatschappelijk relevante bezigheden. Resulterend in video’s die meer dan een miljoen keer op Youtube worden bekeken en wereldwijd gedeeld op Facebook.

Bijzonder
Maar laat ik eerlijk zijn, als kind in het 1.0 tijdperk had ik er al last van. Zo had ik wel degelijk een passie – eeeh, lezen – maar de briljante boeken van Thea Beckman en Roald Dahl maakten me ook treurig: als ik ooit een boek wil schrijven, dan moet het dus zó goed zijn. Hmpff. Totaal geïntimideerd verzuchtte ik inwendig: dat lukt me vast nooooit! Schrijven deed ik bij voorkeur zo weinig mogelijk. En tegelijkertijd had ik het gevoel: maar ik ben godnondeju écht wel heel bijzonder!

Fast forward naar begin 2013, het jaar waarin ik nog geen bestsellende jeugdboeken op mijn naam heb staan. Wel ben ik Coördinator Social Media bij de omroep NTR, docent webredactie, geef ik als freelancer social media advies en werk ik bij de BOS als eindredacteur voor Bodhitv. Vooral de titel ‘coordinator social media’ doet het goed op feestjes en geeft een zeker gevoel van onkwetsbaarheid; mij zullen ze niet tot mislukkeling bestempelen. Maar vind ik mezelf dan wel geslaagd? En leid ik een meeslepend leven? Mwah.

Misschien speelt dit alles mee, wanneer ik in april besluit dat het roer om moet. Of misschien ben ik het wel gewoon beu om überhaupt bijzonder te willen zijn. Ik zeg mijn baan bij de NTR op, net als de rest van mijn bezigheden als social media expert. Wat resteert zijn mijn 20 onzekere uurtjes bij de BOS, waar ik vooral met schrijven bezig ben. Geen meeslepend en glamoureus werk, maar het schrijven an sich bezorgt me, heel suf, wél een gevoel van zingeving en, dare I say it, tevredenheid. Zonder masterplan voor de toekomst, besluit ik om eerst maar eens een tijdje te ervaren hoe het is om chronisch tevreden te zijn.

In mijn ideale leven
Net aangekomen in dit land van ‘semi-sabbatical’ plaatst een facebookvriend een link naar de workshop ‘Ontdek en leef je passies’ van Bernardine van der Horst. Mijn gevoelige snaar wordt weer geraakt en in een opwelling besluit ik om me aan te melden als Bodhitv redacteur. Vooraf aan de workshop, waarin ik word uitgedaagd te formuleren wat ik in mijn leven écht wil doen, mag ik eerst tien aanvullingen verzinnen op het zinnetje: In mijn ideale leven…” De bedoeling is om zinnen te formuleren in positieve termen. Dus niet: in mijn ideale leven heb ik nooit rugpijn, maar: in mijn ideale leven ben ik gezond en vitaal.

Het voelt een beetje als een verlanglijstje voor Sinterklaas. Ik ‘geloof’ eigenlijk helemaal niet in passies, maar schrijf ze toch maar op. Vroeger leverde die suspension of disbelief immers toch ook allemaal mooie cadeautjes op? Mijn lijstje mag er zijn. Zo woon ik in mijn ideale leven samen in een boerderijtje en schrijf ik artikelen voor kranten en tijdschriften. Nee wacht, beter nog, schrijf ik boeken!

Duivelse dilemma’s
Aan het begin van de workshop voel ik me een beetje stuurs. Het komt vast door die kuil in mijn matras, die mijn nachtrust weer eens verstoorde. En misschien een beetje door mijn haat-liefde verhouding met het fenomeen passie. Wat me vervolgens verrast is wat we met onze sinterklaaslijstjes van wensen doen. In plaats van een gelikt 10-stappenplan om onze verlangens zo snel mogelijk te vervullen, krijgen we de opdracht om in koppels onze passies te ‘schiften’.

Tjdens deze oefening moet steeds gekozen worden tussen twee passies, zodat er uiteindelijk een top 5 overblijft. Duivelse dilemma’s duiken op: óf ik heb een leuke partner en een boerderijtje, óf ik ben moeder van een kind. Ze maken duidelijk hoe prangend mijn wensen zijn, maar vooral: hoe ze dat eigenlijk niét zijn.

Vervulling
Dat wordt nog duidelijker in de tweede helft van de workshop, waarin we een zogenaamd vision board gaan maken. Als opwarmer mogen we tien dingen opschrijven waar we dankbaar voor zijn. Vrienden, familie en mijn grote achtertuin komen langs, maar ook mijn werk bij de boeddhistische omroep en mijn huisgenoten. Na lang nadenken komt er nog een laatste op: O ja! Ik ben ook dankbaar voor het fenomeen mediteren. Sinds een tijdje doe ik dat redelijk consequent en ineens verbaas ik me dat deze bezigheid niet eerder op mijn lijstje voorkwam.

Blijkbaar is het vermogen om stil te zitten en alles wat zich voordoet alleen maar te observeren te vanzelfsprekend, te ‘bereikbaar’. Zo ‘gewoon’ dat het niet eerder in me opkwam om het te zien als een bezigheid die bijdraagt aan een vervullend leven. Eenmaal thuis, in bed, overdenk ik de workshop en vraag ik me af wat ik erover wil schrijven. Want hoewel duidelijk naar voren kwam dat ik vooral meer wil schrijven in mijn leven, bekruipt me ook het unheimsiche gevoel dat ik dat allang wist. Was die workshop dan niet helemaal voor niks?

Dan voel ik, meer dan anders, die kuil in mijn matras en denk aan de nummer 1 in mijn top 5: in mijn ideale leven ben ik gezond en vitaal. “Misschien maar eens een fatsoenlijk matras kopen”, denk ik bij mezelf. Naast het nemen van hobbels heb je tenslotte ook weleens valkuilen te overbruggen. 

Ook een gebrek aan passies, of kun je ze niet goed vinden?
De eersvolgende workshop van Bernardine vindt plaats op 16 augustus.